Wykonywanie figur F3A cz.2

W kolejnej części postaram się opisać wykonywanie takich figur jak: Ósemka kubańska, Korkociąg, Skobel, Kapelusz, Figura sześć, Figura dziewięć, Połowa koniczynki, Złota rybka, Piłka golfowa, Klepsydra z półbeczką akcentowaną na 4.

1. Ósemka kubańska,
2. Korkociąg,
3. Skobel,
4. Kapelusz,
5. Figura sześć,
6. Figura dziewięć,
7. Połowa koniczynki,
8. Złota rybka,
9. Piłka golfowa,
10. Klepsydra z półbeczką akcentowaną na 4.

11. Ósemka kubańska

Ósemka kubańska jest figurą centralną. Po przekroczeniu środka strefy centralnej lecimy kawałek odcinka prostoliniowego i zaczynamy wykonywać pętlę. Po wykonaniu 5/8 pętli i zredukowaniu obrotów przechodzimy do prostoliniowego lotu plecowego w dół pod kątem 45 stopni podpierając model lekko sterem wysokości (drążek lekko oddany). Po zejściu na wysokość środka pętli obracamy model półbeczką do pozycji normalnej i lecimy identyczny odcinek pod takim samym kątem a następnie robimy 1/8 pętli. W tym momencie model znajduje się w pozycji poziomej. Chwilę wcześnie zwiększamy obroty do maksimum i powtarzamy jeszcze raz cały wykonany dotychczas manewr. Istotne jest zachowanie identycznych promieni obu części pętli a półbeczki muszą wypaść na środku przecięcia odcinków lotu prostoliniowego pod kątem 45 stopni. Tempo wykonywania półbeczek ma być identyczne. Odmianą tej figury jest odwrócona ósemka kubańska. Zaczynamy ją od 1/8 pętli, lecimy w górę pod kątem 45 stopni, robimy półbeczkę , kolejny odcinek 45 stopni na plecach podpierany sterem wysokości a następnie redukując obroty robimy 3/4 pętli wewnętrznej i powtarzamy cały manewr jeszcze raz. Występują ósemki z częściami lub całymi beczkami zwykłymi i akcentowanymi.

12. Korkociąg

Figurę wykonujemy zawsze pod wiatr. Po nabraniu odpowiedniej wysokości redukujemy obroty do minimum. Ciągniemy stopniowo ster wysokości tak, aby model leciał z lekko zadartym nosem aż do zatrzymania (przeciągnięcia). Model powinien pochylić nos z jednoczesnym przechyłem na bok. W tym momencie pogłębiamy wychylenie steru wysokości i wychylamy ster kierunku w stronę przechylenia. Model powinien wejść w prawidłowy korkociąg. Po wykonaniu odpowiedniej ilości zwitek, tuż przed osiągnięciem poprzedniego kursu wracamy sterami do neutrum pozwalając modelowi na przejście do pionowego nurkowania. Następnie zaciągamy ster wysokości i ćwierćpętlą wewnętrzna wracamy do lotu poziomego. Pożądaną ciasność i stromość zwitek uzyskujemy odpowiednimi wychyleniami sterów.

W korkociągu „plecowym” należy zwrócić uwagę na kierunki wychylenia sterów. Ster wysokości wychylamy „odpychając” drążek (przy locie plecowym określenie „w górę” lub „w dół” może być różnie rozumiane) a drążek steru kierunku wychylamy w przeciwną stronę do przechylenia modelu. Jeśli model „zwali” się na lewo (patrząc oczywiście od strony ogona) drążek wychylamy w prawo. Jeśli pomagamy sobie trochę lotkami, zasada ta ich nie dotyczy.

Tu małe sprostowanie: w opisie beczki szybkiej napisałem, że wychylamy wszystkie stery. W zasadzie powinien wystarczyć zdrowo wychylony kierunek i wysokość. Przy innych figurach duże wychylenia nie zawsze są potrzebne. W lepszych nadajnikach można ustawić sobie różne stopnie wychyleń (Dual-Rate) również na sterze kierunku i przełączać w czasie lotu. Przy prostych nadajnikach funkcja ta przypisana jest do steru wysokości i lotek więc najczęściej trzeba iść na kompromis i radzić sobie precyzyjnym sterowaniem wszystkimi sterami.

Na początku napisałem, że model musi nabrać odpowiedniej wysokości. Oczywiście przy pierwszych próbach lecimy w stratosferę. Po nabraniu wprawy w wykonywaniu trzech zwitek w jednym kierunku lub po dwie zwitki w przeciwnych kierunkach figurę zaczynamy z górnego pułapu strefy wykonywania figur określonego w przepisach.

13. Skobel

Skobel centralny: z lotu poziomego przechodzimy do lotu pionowego a następnie wykonujemy w zależności od programu półpętlę wewnętrzną lub zewnętrzną, przechodzimy do pionowego lotu nurkowego i wyprowadzamy model do lotu poziomego w tym samym kierunku jak wejście w figurę. W odcinkach pionowych mogą występować beczki lub ich części.

Skobel skrajny: najczęściej w nim występują pół lub ćwierćbeczki. Jeśli skobel zawiera ćwierćbeczki, jest on praktycznie wykonywany poprzecznie do pasa. Jeśli ich nie ma, to wyjście jest odwrócone (na plecach).

14. Kapelusz

Kapelusz wykonujemy niemal identycznie jak skobel. Różnica polega na tym, że po pierwszym odcinku pionowym w górę wykonujemy ciasną ćwierćpętlę zewnętrzną przechodząc do poziomego lotu prostoliniowego. Następnie wykonujemy kolejną ciasną ćwierćpętlę zewnętrzną po której lecimy pionowo w dół a następnie przechodzimy do lotu poziomego kończąc figurę. Jeśli w odcinkach pionowych występują półbeczki, górne ćwierćpętle sa wewnętrzne a odcinek poziomy lecimy na plecach. Przez „ciasną” ćwierćpętlę należy rozumieć ćwierćpętlę o sporo mniejszym promieniu niż normalna pętla ale bez przesady. Bardzo mały promień nie jest wyżej punktowany a model może lekko zmienić tor lotu i trzeba go będzie korygować sterem kierunku. Należy tylko zadbać, aby promienie wszystkich ćwierćpętli jak i długości odcinków prostoliniowych były jednakowe. Zasada ta dotyczy oczywiście wszystkich figur.

15. Figura sześć

Z lotu poziomego przechodzimy do pionowego nurkowania. Po przekroczeniu połowy strefy wysokości robimy trzy czwarte pętli zewnętrznej o promieniu ok. 50% mniejszym od promienia normalnej pętli i przechodzimy do poziomego lotu prostoliniowego. Jeśli pionowy odcinek zawiera półbęczkę, to pętla będzie wewnętrzna a wyjście na plecach.

16. Figura dziewięć

Figura ta wykonywana jest jak szóstka, tylko od dołu. Z lotu poziomego przechodzimy do pionowego wznoszenia, robimy trzy czwarte mniejszej pętli wewnętrznej (lub zewnętrznej – jeśli jest półbeczka w pionie) i przechodzimy do lotu poziomego.

17. Połowa koniczynki

Figura ta wygląda jak dwie dziewiątki – jedna normalna – druga w lustrzanym odbiciu. Z lotu poziomego przechodzimy do pionu robiąc pierwszą dziewiątkę. Po niej lecimy poziomy odcinek odpowiedniej długości i robimy drugą dziewiątkę, tylko w odwrotnej kolejności zaczynając od trzech czwartych pętli. Ważne jest, aby figura była symetryczna, pętle miały jednakowe promienie, odcinki proste taką samą długość a lot pionowy w górę pokrywał się z lotem pionowym w dół. Jeśli pionowe odcinki zawierają części beczek, pętle są zewnętrzne a lot poziomy na górze (po pierwszej pętli) jest lotem plecowym. Odcinki pionowe przed i po części beczki muszą być jednakowej długości.

18. Złota rybka

Figura w zarysie przypomina rybę a wykonanie przypomina większą część ósemki kubańskiej. Z lotu poziomego przechodzimy do nurkowania pod kątem 45 stopni. W połowie tego odcinka robimy półbeczkę, nie zmieniając kata nurkowania lecimy drugą połowę tego odcinka a następnie wykonujemy trzy czwarte pętli zewnętrznej (jeśli figurę zaczynamy z pleców – wewnętrznej) i przechodzimy do kolejnego nurkowania 45 stopni. W miejscu poprzedniej półbeczki wykonujemy drugą półbeczkę i po identycznym odcinku nurkowania przechodzimy do lotu poziomego plecowego (jeśli zaczynamy z pleców – normalnego).

19. Piłka golfowa

Jest to w zasadzie Złota Rybka tylko w pionie. Z lotu poziomego przechodzimy do nurkowania 45 stopni, robimy półbeczkę, nurkujemy taki sam odcinek na plecach następnie robimy trzy czwarte pętli wewnętrznej, przechodzimy do wznoszenia 45 stopni na plecach i w miejscu poprzedniej robimy drugą półbeczkę, wznosimy się do wysokości wejścia w figurę i przechodzimy do lotu poziomego. W tej figurze kłopot może sprawić model z niedoborem mocy lub słabiej pracującym silnikiem w momencie wznoszenia. Po wykonaniu półbeczki model jest trochę przyhamowany i problemem może być utrzymanie wznoszenia pod tym samym kątem. W takim wypadku należy pamiętać o wcześniejszym dodaniu gazu w pętli a półbeczki robić trochę łagodniejsze ale w tym samym tempie.

20. Klepsydra z półbeczką akcentowaną na 4

Po zaciągnięciu drążka steru wysokości model wznosi się pod kątem 45 stopni. Po kolejnym dłuższym zaciągnięciu drążka SW model przechodzi do poziomego lotu plecowego. Kolejnym, identycznym zaciągnięciem doprowadzamy do nurkowania pod kątem 45 stopni. Na wysokości wejścia w figurę wykonujemy dwie ćwiartki beczki akcentowanej na cztery przechodząc do nurkowania plecowego pod tym samym kątem. Kolejnym zaciągnięciem drążka SW przechodzimy do lotu poziomego. Następnym zaciągnięciem doprowadzamy model do wznoszenia plecowego 45 stopni. Na wysokości wejscia w figurę lekkim zaciągnięciem drążka SW przechodzimy do poziomego lotu plecowego kończąc figurę. Do wykonywania tej figury potrzebny jest spory ciąg silnika, aby model po dosyć ostrym zwrocie z lotu poziomego do wznoszenia mógł osiągnąć odpowiedni pułap bez zmiany toru lotu spowodowanego utratą mocy. Jest to szczególnie istotne gdy klepsydra wykonywana jest z dołu lub z góry. Model musi wtedy wznosić się pod kątem 45 stopni przez całą wysokość figury.