Pierwsze starty z pasa utwardzonego lub trawiastego

Silnik mamy więc już wyregulowany.

1) Pas startowy z kruszącego się betonu lub gładkiego asfaltu.

Przed pierwszym startem  dobrze jest pokołować trochę po pasie startowym i oswoić się z zachowaniem modelu.  Nie jest prawdą, że najłatwiej  wystartować z gładkiego podłoża. Model nie jest niczym hamowany i gwałtowne ruchy sterem kierunku przy pełnym gazie mogą doprowadzić do drastycznej zmiany kursu. Dlatego do pierwszych startów zdecydowanie ograniczamy jego wychylenie np. funkcją D/R. To samo ze sterem wysokości. Przy gwałtownym jego wychyleniu rozpędzony model może wystrzelić niemal w pion ale nie będzie leciał pionowo tylko zrobi półpętlę i przywali w pas zanim puścimy drążek. Górnopłaty z kółkiem ogonowym łatwiej się odrywają ale lubią potańczyć i to na każdym podłożu więc trzeba na nie szczególnie uważać.

Start modelu

Najrówniej prowadzą się modele z przednim kółkiem często skręcanym równocześnie ze sterem kierunku. Zasada jest jedna: staramy się utrzymać tor jazdy modelu zbliżony do linii prostej. Oczywiście zawsze dokładnie pod wiatr czyli albo równolegle albo ukosem do osi pasa. Jeśli wiatr jest prostopadły a odczuwalny, zdecydowanie odradzam pierwszych startów w tym dniu. Z czasem nauczymy się startować i lądować pod różnymi kątami do wiatru ale zawsze równolegle do osi pasa. Ten obszar mamy zawsze na oku i pod kontrolą więc nawet jeśli wylądujemy za daleko to tylko nasza kondycja na tym zyska a nikt nie straci szyby w samochodzie lub co gorsza skalpu. Nawet jeśli ktoś nieświadomy zagrożenia znajdzie się na pasie podczas naszego lądowania, zauważymy go kątem oka i poderwiemy model. Dlaczego namawiam do kołowania po pasie? Ano dlatego, że start powinien wyglądać tylko w jeden sposób a mianowicie:

1. stajemy przy brzegu pasa lub w strefie przylegającej i na wysokości jego środka.
2. pomocnik ustawia model w osi pasa w kierunku pod wiatr  ale w pewnej odległości od jego   środka w kierunku wiatru i natychmiast wraca za nasze plecy. Możemy też sami dojechać modelem w to miejsce.
3. obracamy wyłącznie głowę w stronę modelu, antena nadajnika prostopadła do pasa
4. rozpędzamy model utrzymując tor jazdy w osi pasa
5. kiedy model znajdzie się na wysokości anteny (lub uniesie ogon), delikatnie ciągniemy drążek steru wysokości aby model oderwał się od pasa
6. utrzymujemy przez chwilę model na wysokości 1,5 do 2m słuchając czy silnik nie zmniejsza obrotów
7. windujemy model na zaplanowaną wysokość szerokim łukiem od siebie a następnie zawracamy do przelotu z wiatrem tak, aby model znalazł się przed nami a nie za naszymi plecami.

Aby tak wystartować, musimy nauczyć się prosto jeździć modelem tak długie odcinki bez względu na kierunek wiatru. Z czasem zauważymy, że jest nam obojętne czy wiatr jest duży, czy mały i z jakiego kierunku wieje.

Ewidentne błędy w czasie startu i latania:

1. Wyjście na środek pasa i start od siebie.
2. Bezwiedne chodzenie po pasie w różnych kierunkach w zależności od położenia modelu na pasie lub w powietrzu.
3. Obracanie całego ciała w kierunku modelu znajdującego się w powietrzu.
4. Latanie nad głową (swoją i innych) lub za plecami (nie dotyczy to szybowców znajdujących się na wysokości około 100-150m

2) Pas trawiasty koszony kilka razy w sezonie.

Start wygląda podobnie. Ponieważ trawa działa bardzo hamująco, możemy zacząć rozbieg wcześniej, od początku pasa aby poderwać model zanim skończy się wykoszony odcinek. Jeśli nasz model ma kółko ogonowe, kołujemy i rozpędzamy go ze sterem wysokości wychylonym maksymalnie w górę. Ogon jest wtedy dociśnięty do podłoża i model nie pochyli się na nos zaczepiając śmigłem o ziemię. Po oderwaniu się modelu wracamy łagodnie sterem wysokości do neutrum a następnie wychylamy go tyle aby uzyskać płynne wznoszenie.

Droga modelu w czasie startu

Przy niezbyt równym podłożu musimy szczególnie uważać ponieważ model może odbić się jednym kółkiem i zaczepić skrzydłem o ziemię. Kołowanie też może sprawiać problemy gdyż kółka zaczepiają się o nierówności i model niechętnie reaguje na dodawanie gazu. Dlatego na takim podłożu powinniśmy nauczyć się operowania gazem aby model mimo wszystko jeździł nam płynnie, bez zrywów i gwałtownych zatrzymań. Na rysunkach widać, jak powinien wyglądać start. Oczywiście mało kto ma do dyspozycji pas utwardzony lub choćby dobrze wykoszoną trawę. Często jest to jakaś łąka z nierówną powierzchnią. Mimo to obieramy sobie jakieś punkty odniesienia, porównujemy z najczęstszym kierunkiem wiatrów i położeniem słońca w porach latania i ustalamy położenie naszego pasa startowego z innymi użytkownikami. Dobrze jest oczywiście taki pas jakoś oznakować ale przy wyraźnych punktach odniesienia jak droga czy zabudowania wystarczy sama wyobraźnia. W następnym odcinku opiszę kilka sposobów rzucania modelu bez podwozia.

Cdn.